فقط گاهی…
گاهی…
هر از گاهی که تقریبا همیشه‌ام را تشکیل میدهد
احساس تنهایی میکنم و به خودم میگویم:
«ای کاش کسی بود... که با ماندش تشویق میکرد
مرا به ادامه‌ی دنیا، به عاشقی، به حیات، به تنفس»
اما نیست... هیچکس نیست!
این مکالمه با خودم را با آهی از درون وجودم
ترکیب می‌کنم و می‌گویم: «ای کاش کسی بود تا
دلخوش بودم به دلخوشیِ بودنش، به دلخوشی دیدار هایش،
به دلخوشی دستانش را گرفتن، در چشمانش زل زدن...»
اما فقط گاهی که همیشه‌ام را تشکیل میدهد
احساس تنهایی میکنم،
تنهایی در حدود بی کسی مطلق و بی کسی افراطی…