کیاست

اینکه آدم ها خودشان قبول میکنند آدم ها در حال کتمان حقیقت هستند و دلشان به ترک عادت های بعد از هزار توبه خوش است، فقط
باعث میشود هر زمان که باز میان
حرف های کذب همان آدم ها غرق شدند
تنها خودشان مقصر باشند...و این چیزیست شبیه پذیرش یک خودکشی مجدد برای جبران خودزنی های نافرجام قبل...
و ما خودمان به آدم ها اجازه میدهیم احساساتمان را به غارت ببرند و در پس یک نقاب دلفریب تر ما را مجدد به سمت خود بکشانند... و ای کاش حواسمان به سرجای خود بازگردد....

شخصیت منو با برخوردم اشتباه نگیر…
شخصیت من چیزیه که من هستم…
اما برخورد من بستگی داره به اینکه تو چی باشی…

اگه اون که کنارته تو رو بیشتر از من میخواد اگه با همون راحتی اگه باهات راه میاد

اگه روزگار بد تو رو ازم گرفته اگه خاطرات خوبمون از خاطرم نرفته

(خوشبختیت ارزومه حتی با من نباشی حتی از خاطره هامون جدا شی)2

از همون روزای اول می دونستم نمی مونی می دونستم نمی تونی عشقو تو چشام بخونی

از همون روزای اول دل تو با دیگری بود کاش همیشه بات بمونه اون که عشق بهتری بود

توکه نیستی ، زندگیمو/ زیره پای کی بریزم

واسه کی ، دلم بمیره / وقتی تو ، نیستی عزیزم

دسته سرده این زمونه / دستامو از تو جدا کرد

بازیه ، دوری و حسرت / با دلای ما ، چه ها کرد

عشق تو ، توی وجودم / تا همیشه ، موندگاره

همه آرزوم همینه / که ببینمت ، دوباره

دوریه تو داره آروم / من و ازپا، در میاره

رنگه پیری ، ذره ذره / تو وجودم پا میزاره ، پا میزاره

طاقت دوری ندارم / تو بیا ، بمون کنارم

ارزونیه قدم تو / همه ی دارو ندارم

ای قشنگترین ترانه / با تو بودن ،آرزومه

ای تو نیمه ی وجودم / بی تو عمره من ، حرومه

عشق تو ، توی وجودم / تا همیشه ، موندگاره

همه آرزوم همینه / که ببینمت دوباره

دوریه تو ، داره آروم منو از پا در میاره

رنگ پیری ، ذره ذره / تو وجودم پا میزاره

نمیزارم ، که جدایی / عشقمو از تو بگیره

چشم به راهه تو میمونم / نگو اما دیگه دیره

شعر سوم

چرخ گردون

چه بخندد چه نخند تو بخند

مشکلی گر

سر راه ِ تو ببندد تو بخند

غصه ها فانی

و باقی همه ی زنجیر به هم

گر دلت از ظلم

و غصه برنجد تو بخند

آری تنها تو بخند

صبحگاهی به لبت فرصت لبخند بده
دو سه خط شعربخوان کم به خودت پندبده
موی خودشانه سپس ادکلن گرم بزن
لقمه ی عشق بگیر از لب خود قند بده

قلمت را بردار ….
بنویس از همه ی ی خوبی ها …..
زندگی ..
عشق ..
امید …
و هر ان چه بر روی زمین زیباست …..
گل مریم ….
گل رز …
روی کاغذ بنویس :
زندگی با همه ی تلخی هایش زیباست

چه بخواهم ز “خدا” ؟ بهتر از اینکه خودش
پنجرہ ی باز اتاقت باشد،عشق،محتاج
نگاهت باشد، خلق، لبریز دعایت باشد و
دلت تا به ابد وصل خدایی باشد، که
“همین نزدیکیست”

مهربان که باشی

روزت زیباست

آسمانت رنگ دیگری دارد

روزت رویایی ست

دنیایت عاشقانه میشود

مهربان باش

به تمامِ اتفاقات خوبِ در راه مانده،

به تمامِ روزهاى شیرینِ نیامده،

به لبخندى که یک روز بر دلمان مینشیند،

به اجابت شدنِ دعاهایمان،

به برآورده شدنِ آرزوهایمان،

به محو شدنِ غم هاى دیرینه مان،

من دلم روشن است ..

روزى از راه میرسد و ما براى یک روز هم که شده، آن چنان که باید زندگى میکنیم ..

من دلم روشن است …

در سراسر جادۀ زندگی تابلوی توقف ممنوع است ودر انتهای زندگی، تابلوی دورزدن ممنوع. پس طوری زندگی کن که در آخر جاده متاسف نباشی

ما انسانها مثل مداد رنگی هستیم، شاید رنگ مورد علاقۀ یک دیگر نباشیم، اما روزی برای کامل کردن نقاشیهایمان دنبال هم خواهیم گشت، بشرطی که هم دیگر را تا حد نابودی نتراشیم