در ماه و ستاره
ای دل چو حقیقت جهان هست مجاز چندین چه بری خواری ازین رنجِ دراز؟ تن را به قضا سپار و با درد بساز کاین رفته قلم زِ بهرِ تو ناید باز / ( حکیم خیام ) /