دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم بریدیم

مثل تو کسی پای به دریا ننهاده امید به این کشتی ویران ننهاده

هر کسی کو‌ دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش

شاعری را زیر باران دیدهام شعرهایش را به سختی چیده ام.ف-ر

ما سر خوشان مست دل از دست داده ايم
همراز عشق و هم نفس جام باده ايم

من سر خوش دلهای غریبی هستم کز دور نشاید که همی سر مستن.ف-ر

ناز پرورده تنعم نبرد راه به دوست
عاشقي شيوه رندان بلا كش باشد

دوریست بلاکشان به دریا زده اند در راه به غافلان بی جان زده اند.ف-ر

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند

دستی رسد از ان راه کو نوش میدهد ماه

هان اي دل عبرت بين از ديده عبر كن هان
ايوان مدائن را آيينه عبرت دان

نی عبرت دلها بین نی سوی معما بین

ني حديث راه پر خون مي كند
قصه هاي عشق مجنون مي كند

دستار تو عاشق کرد مستانه حیران را

آخر الامر گل كوزه گران خواهي شد
حاليا فكر سبو كن كه پر از باده كني

یا در این دیر تو از باده پری یا دران دیر پز از خاک و خلی

يوسف گم گشته باز آيد به كنعان غم مخور
كلبه احزان شود روزي گلستان غم مخور

رسم عشقت را منه شاعر بلد باشم خوش است

تكيه بر جاي بزرگان نتوان زد به گزاف
مگر اسباب بزرگي همه آماده كني

یار ما را به بزرگی نتواند دیدن زین که اسباب فراوان شدنش دشوار است

تو آني كزان يك مگس رنجه اي
كه امروز سالار و سر پنجه اي

یا برایم شعر شو یا شعر ها را اب ده خشک شد این سرزمین از بیم این بی شعرها

اگر آن ترك شيرازي بدست آرد دل ما را
به خال هندويش بخشم سمرقند و بخارا را

اگر ان ترک اهوازی بخنداند خر ما را به اسبش میدهم حرمای اعلای گلستان را

آنان كه محيط فضل و آداب شدند
در جمع كمال شمع اصحاب شدند

دانی که تو را چه شعرهائی باشد بسیار غزل نگفته در دل باشد

دولت فقر خدايا به من ارزاني ده
كين كرامت سبب حشمت و تمكين من است

تو الهه ائی تو شعری تو نسیم جویباران تو پر از بهاری و گل تو خروش شاخساران

نوش دارویی و‌بعد از مرگ سهراب آمدی
بی وفا! این پیشتر میخواستی ، حالا چرا؟

اه ای گمشده ای با من و از من جدا هستم اینک تا بیائی بهر تو خالا بیا

این دل غم دیده حالش به شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

مصرع بعدی چی شد؟

روزهایم در پی تو تار رفت

تو‌ کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

یاد تو هم صحبت شبهای من بود است تا وقتی بیائی

یارب این‌ نوگل خندان که سپردی به منش
میسپارم به‌تو‌از چشم حسود چمنش

شاد باشی نازنین چون این دعا میشود من را از این دنیا جدا

الا ای آهوی وحشی کجایی
مرا با توست چندین آشنایی

یک قدم پیش بیا من همینجا پشت برگان ورق خورده تاریخ دو قدم انسوتر پای این چشمه نشستم بر تو

ور از جوی خلدش به هنگام آب
به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب

بیا شهد ها را به کامت بگیر وز این شهد ناشد ترا شهددیر

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تر دامن و سجاده شراب آلوده

هر دم ان دوش مرا یا اری از می ناب قلم ها داری

یارب این نو‌ دولتان را بر خر خودشان نشان
کین همه ناز از غلام ترک و استر می کنند

در دیار تو همه مکار ها خر سوارند و الاغان دست بوس

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
و آن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد

داد را بی خبری بود تمنائی نه دل همه جان شد و همنائی نه

هر سر موی تو را با زندگی پیوندهاست
با چنین دلبستگی از خود بریدن مشکل است

تو را من دیده در راهم ز هر راهی که می ائی

یارب تو چنان که پریشان نشوم
محتاج به بیگانه و خویشان نشوم

من را به منی نشانه کردی رفتی و دمی نظاره کردی

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
در میان لاله و گل آشیانی داشتیم

مثل یک اغاز بودی تو پر پرواز بودی تو همه اواز هستی تو پر پرواز هستی

یارا بهشت صحبت یاران‌همدم است
دیدار یار نامناسب جهنم است

تن آدمی عزیز است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

تا ما بچرخیم و روزگار دگر تا تو بگردی به گرد یار دگر

راهی بزن که آهی با ساز آن توان زد
شعری بخوان که با او رطل گران توان زد

دانی که ساز دانم راه تراز دانم تو ناز کن که من هم رطل تو برنوازم

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

یاد تو چنانم کرد مشتاق نبودم من یاد تو فغانم کرد بر باد نبودم من

نشاط جوانی ز پیران مجوی
که آب رفته باز نیاید به جوی

یاد امد روز دیرین دل به روی سر به زیرین

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

تو همه جان شده ائی راز دلت بامن گو به اشارات و قلم یا به زبان خواهی گو

وین دسته که بر گردن او میبینی
دستی ست که بر گردن یاری بوده ست

تاجی که بر سر او میبینی لوحیست که اندیشه دادی بوده ست

توانا بود هر كه دانا بود
ز دانش دل پير برنا بود

در این دیر هر انکه دانا بود شود پیر بس انکه برنا بود

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گروی باده و دفتر جایی

یا بر در میخانه نرفتی یا بر کج پیمانه نبستی

يار در خانه و ما گرد جهان ميگرديم
آب در كوزه و ما تشنه لبان ميگرديم

ماه اندر لب و جامم تر و لیلی به ترانه

هر كو نكند فهمي زين كلك خيال انگيز
نقشش به حرام ار خود صورتگر چين باشد

دانم ز خیال تو نقشیست بر این عالم ان طره مشکین را ضربیست در این عالم

مكن آن نوع كه آزرده شوم از كارت
گوشه اي گيرم و من بعد نيايم سويت

تو انگونه کن تا من ازرده گردم بگیرم ..... بسویت بگردم

مرا چشمي ست خون افشان ز دست آن كمان ابرو
جهان پر فتنه خواهد شد از آن چشم و از آن ابرو

و اینکه قصه ها گوییم از ان چشم و ار ان ابرو

واعظان کین جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند

دورها صدائیست که مرا میخواند یک نفر پشت اقاقیها بر زمین افتاده است

تاب بنفشه مي دهد طره مشك ساي تو
پرده غنچه مي درد خنده دلگشاي تو

وادی یار میشود دست بهار میشود ان لب گلگسار تو

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

یابم دمی و وقف نگاهت باشد که دمی غم بربایم

یکی زان میان غیبت آغاز کرد
در ذکر بیچاره ای باز کرد

در نعمتش بست با غیبتش

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حایل
کجا دانند حال ما سبک باران ساحل ها

انان که به دمی کیمیا کنند امواج را بگیرند و دل شفا کنند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
سر تاس و‌ کچلی را فر شش ماهه زدند

دیده بودم که ملائک همه ریمل برنن فر شش ماهه عجب نوبر بازاری بود

دوش مرغی به صبح مینالید
عقل و صبر ببرد و طاقت و هوش

شاید او شاد است گرچه اوازش مثل مرغی در قفس ماند

دل که آئینه شاهی ست خدایی دارد
از خدا می طلبم صحبت روشن رایی

یار میباید اورا که دل ائینه شاهی دارد ورنه بی یار نشاید به چنین بسیاری

يك ره ز لب دجله منزل به مدائن كن
و از ديده دوم دجله بر خاك مدائن ران

نیکو تر از ادب نیست هر سوی زندگانی

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

در این دویدنها کسی دانست مقصد را و بر جانش خرید درد نا اهلان دنیا را

الا یا ایها الساقی ادرکاساًوناولها
كه عشق آسان نمود اول ولي افتاد مشكلها

ای رفته از نظر نروی از دل

لطف حق با تو مداراها كند
چون كه از حد بگذرد رسوا كند

دوست میدارم چنین رسوا شدن عاشقانه همدل و مه وا شدن

نی حدیث راه پر خون میکند
قصه های عشق مجنون میکند

داستانهایش همه شیرین بود این الهه هم کمی غمگین بود

در نمی آید به ذهن و بر نمی آید ز جان
آه از این دوری که در نزدیکی او می کشم

مثل قوئی برکش دریا شدی شعر زیبای همه دلها شدی

یکی زان میان غیبت آغاز کرد
در ذکر بیچاره ای باز کرد

دانای جهان توئی مرا کاری نیست درهر دو جهان مرا به سر باری نیست

تنـــت بــه نــاز طبـــیـبان نیازمـند مباد
وجــود نـازکــت آزرده گـزنـد مباد

دانی که گران شده همه چیز شعرم دگر از سرودن افتاد

دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود
تا کجا باز دل غم زده ای سوخته بود

در همین حین یکی گاز گرفتی ز لپش و ر نه کی می بایدش این گونه برافروخته روی

یاد باد آنکه سر کوی تو ام‌ منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

لینک