گاهی باید کوله بار سنگین کارهای نصفه و نیمه و حرف‌های ناتمام را رها کرد،
...دلمشغولی‌ها را کمتر مرور کرد، بی‌خیال گلایه‌های تمام نشدنی از زمین و زمان شد،
...کمی بیشتر امید و هیجان در تک تک گلدان‌های کُنج پنجره کاشت و مراقبشان بود،
با ناز و نوازش، با حرف‌های دلنشین، به فکر خستگی آدم‌ها بود،
و لبخند و آرامش به جهان‌شان هدیه داد،
قدری بیشتر سراغ این ابراز علاقه‌های بی‌بهانه و بی‌دلیل رفت،
...و آدم‌ها را نه تنها با حرف‌ها،
که با چشم‌هایشان فهمید …