از دست دادن، همیشه عامل ایجاد یک خلاء درون آدمی است که گاه گذر زمان آن را اندکی پر می‌کند، اما خلاء تو در ذهن و روحم هرگز پر نشد. هر بار که از حوالی تو و خاطراتمان می‌گذرم، به آن حفره‌ی زجرآور و پر ناشدنی سقوط می‌کنم.