من همونم که همیشه غم و غصه ام بیشماره ...
اونیکه تنهاترینه، حتی سایه هم نداره...
این منم که خوبیامو کسی هرگز نشناخته...
اون که در راه رفاقت همه هستیشو باخته...
هر رفیق راهی با من دو سه روزی همسفر بود ...
ادعای هر رفاقت واسه من چه زود گذر بود...
چه اثر از این صداقت؟... چه ثمر از این نجابت؟...
وقتی قد سر سوزن به وفا نکردیم عادت ...