گاهی فکر می‌کنم خودمان را رها کرده‌ایم. لباس‌های متنوعی از علم، تحصیلات، موقعیت اجتماعی به تن کرده‌ایم، اما از درون، بی‌پوشش مانده‌ایم؛ عریان از اخلاق، خالی از مروت.
انتظارات از ظاهر ما بالاست، اما رفتاری که از ما دیده می‌شود، گاه خالی از احترام است؛ نه به خود، نه به دیگران، نه به اطرافیان دور و نزدیک.
کلمات‌مان می‌توانند زخمی بزنند که هیچ پزشکی نتواند درمانش کند، رفتارمان می‌تواند تنشی ایجاد کند در دل یک رابطه یا جامعه و آتش سهمگینی روشن کندکه به هیچ طریق ممکن خاموش نگردد ...