šαħαя
نمی خوای بیای نههه

بهار لابلای موهای تو خانه دارد

و باران به یمن بودنت می بارد…

نسترن ها از برق چشمان تو می رویند

و آغوشت اردیبهشتی ترین بهار دنیاست

دنیای اردیبهشتی مان را دوست دارم

روزی اگر کم هم بیاوریم و آرام به فرش زیر پایمان خیره شویم

از مهربانی نگاهمان، گل هایش به رویمان لبخند خواهند زد