بی عشقی، “نداشتنِ” تلخیست.

یکی باید باشه غیر خودمون که به خاطرش حسودی کنیم و واسش یقه پاره کنیم ؛

به بهانه ش، دعای سر قنوت رو بلندتر بخونیم و عطر شعر مولوی و طعم کتاب کریستین بوبن رو بفهمیم ؛

تلفنی واسش شعر ” بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ” رو بخونیم و از صدای نفسش اون ور خط بفهمیم حظ کرده

یکی باید باشه به بهانه ش

باشگاه بریم، قشنگ تر بپوشیم، سوت بزنیم و تو جاده آهنگ ” یکی را دوست دارم” معین رو بلند بخونیم

و بعضی غروب ها به یادش آهنگ همایون زمزمه کنیم :” نبسته ام به کس دل...”

یکی باید باشه که نگهش داریم

باید عاشق شد و ماند.