ابتلا به آدم‌ها ولی از مبتلا شدن به هر بیماری و ویروسی سخت‌تر است، دردناک‌تر است...
ابتلا به ویروس نهایتش دو ورق قرص است و یک آمپولِ قوی که فرو میرود توی تنت، نهایت سرگیجه است و بی حالی چند روزه و دوران نقاهت چند هفته‌ای و تمام...
ابتلا به آدمها ولی؛ اولش شیرین است، یک جور که اصلا حس نمیکنی این مبتلا شدن کشنده‌ترین نوعِ ممکن باشد، ویروسِ بودنشان میپیچد توی تک تک سلول‌هایت، بعد که آلوده شدی، نه قرص رفعش میکند، نه هزار سوزن که توی تنت فرو رفته باشد...
دوران نقاهت چند ماهه را پشت سر میگذاری و آخر سر، با دیدن چشمانی شبیه چشمانی که به آن مبتلا بودی،
با به گوش رسیدن ترانه‌ای که روزی پر از خاطره بود، اصلا با شنیدن دوباره‌ی یک کلمه که روزی تکیه کلام عزیزترینت بود،
تمام ویروس‌های زنده و مرده در وجودت هشیار میشوند و تو میفهمی که روی تمامِ قلب‌هایی که یک روز مبتلا شدند به کسی،
برچسب خورده :
"لاعلاج

بازنشر

موردی برای نمایش وجود ندارد.