یک عکس یک روایت: تهران، خیابان شاهرضا، سینما دیانا سال ۱۳۳۵
در قلب تهرانِ دیروز، جایی که امروز خیابان انقلاب با هیاهوی دانشجویان و کتابفروشی‌های رنگارنگش نفس می‌کشد، سینمایی قدیمی ایستاده بود به نام دیانا، گنجینه‌ای از نور و سایه که روزگاری رویای سینما را به تماشاگرانش هدیه می‌داد. این سینما در سال ۱۳۲۲ شمسی گشوده شد، با گنجایشی نزدیک به ۶۰۴ نفر در یک سالن واحد و طراحی‌اش را وارطان هوانسیان، چهره نامدار معماری مدرن ایران، به عهده داشت. مردی که در تبریز زاده شد و عمرش را پای پیشبرد هنر معماری در ایران گذاشت.
دیانا تنها یک سینما نبود؛ روایتی عاشقانه هم در پس نامش نهفته بود. می‌گویند مالکش، ساناستار خاچاطوریان، تاجری یونانی-ارمنی از تبریز، این سالن را به یاد دیانا، دختر ناکامش بنا کرد. یک سال پس از گشایش سینما، او استودیویی نیز به نام همان دختر تأسیس نمود و جالب‌تر آنکه همین مرد بود که ساموئل خاچیکیان، کارگردان نامدار سینمای ایران، را به عرصه فیلمسازی معرفی کرد.
در قلب تهرانِ دیروز، جایی که امروز خیابان انقلاب با هیاهوی دانشجویان و کتابفروشی‌های رنگارنگش نفس می‌کشد، سینمایی قدیمی ایستاده بود به نام دیانا، گنجینه‌ای از نور و سایه که روزگاری رویای سینما را به تماشاگرانش هدیه می‌داد. این سینما در سال ۱۳۲۲ شمسی گشوده شد، با گنجایشی نزدیک به ۶۰۴ نفر در یک سالن واحد و طراحی‌اش را وارطان هوانسیان، چهره نامدار معماری مدرن ایران، به عهده داشت. مردی که در تبریز زاده شد و عمرش را پای پیشبرد هنر معماری در ایران گذاشت.
دیانا تنها یک سینما نبود؛ روایتی عاشقانه هم در پس نامش نهفته بود. می‌گویند مالکش، ساناستار خاچاطوریان، تاجری یونانی-ارمنی از تبریز، این سالن را به یاد دیانا، دختر ناکامش بنا کرد. یک سال پس از گشایش سینما، او استودیویی نیز به نام همان دختر تأسیس نمود و جالب‌تر آنکه همین مرد بود که ساموئل خاچیکیان، کارگردان نامدار سینمای ایران، را به عرصه فیلمسازی معرفی کرد.
