باتو ای مهربان عشق سلطانیست ...
بی تو اما ، بسی پریشانیست ،

شکر بادا که عاشقم مستم ...
بی تو چشمم همیشه بارانیست ،

اول و آخِر سخن ،،، اینست ...
بی وجودت دل به ویرانیست ،

حلقه ی گوش ما ز بهر تواست ...
این نه فاشست و این به پنهانیست ،

مست مستم ز باده ی عشقت ...
ساغرت را شفا و درمانیست ،

خوبریی چه گویمت خوشتر ... ؟
از دلم بر دلت هزار پیمانیست ،

بوسه ای نذر کن زان لب لعلت ...
بر لبم لعل تو گوهر افشانیست ،

دل که  دادیم ، جان چه میباشد ...
جان ما از غمت به پایانیست ،

این عیانست ز ما چه می پرسی ؟
هر نفس شعر ما ز عرفانیست ،

جان ، به وادی عشقت ...
نیست قابل وگرنه قربانیست ،

‌ ‌  ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌  ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌