می‌رسی به جایی که می‌شوی خسارت‌دیده. می‌رسی به جایی که می‌شوی حسرت‌زده. شوربختی امّا وقتی‌ست که می‌رسی به جایی که می‌شوی خسارت‌دیده‌ی حسرت‌زده. آدم بی فرصت ملغمه‌ی خسارت و حسرت‌ست. فرصت، مالکیت هم‌زمانِ زمان و توانایی‌ست. زمان بی توانایی‌ خسارت و توانایی بی ‌زمان حسرت‌‌‌ند، نه فرصت. برای همین‌ست که فرصت‌ یافتن عین خوشبختی‌ست. زمانی کافی برای توانستن. توانی در خورِ زمان. آدم بی فرصت آدمی شوربخت‌ست. آدمِ دمِ آخرِ ناتوان، تجسّم خسارت و حسرت‌ ...

پسند

موردی برای نمایش وجود ندارد.

بازنشر