شهریار

چه كُند خدای با تو؟ تو که در تمامِ عمرت
نه نماز خوانده باشی، نه شراب خورده باشی!

زلف تو شب قدر و رخ تو همه نوروز
ما واسطه روز و شبش چون سحر آییم

زبان حال عاشق گر دعایی دارد این دارد
که یارب مهربان‌ گردان دل نامهربانش را

کهن شود همه‌کس را به روزگار ارادت

مگر مرا که همان عشقِ اولست و زیادت

گرم جواز نباشد به پیشگاه قبولت

کجا روم که نمیرم بر آستان عبادت

ایران

گرچه گاهی تندبادی شاخه‌ای را هم شکست
سرو می‌مانَد ولی توفان به پایان می‌رسد

بد می‌کنی و نیک طمع می‌داری
هم بد باشد سزای بدکرداری

با اینکه خداوند کریم است و رحیم
گندم ندهد بار چو جو می‌کاری

دست در دست كسی،
یعنی: پیوند دو جان!
دست در دست كسی،
یعنی: پیمان دو عشق!
دست در دست كسی داری اگر،
دانی، دست،
چه سخن‌ها كه بیان می‌کند از دوست به دوست

از پیش دیده رفتی و نقش از نظر نرفت
جان را خیال روی تو از دل به در نرفت

همه اجزایم با مهر تو آمیخته است
همه ذراتم با جان تو آمیخته باد
خون پاكم كه در آن
عشق تو می‌جوشد و بس
تا تو آزاد بمانی
به زمین ریخته باد!

گفتم که عشق چیست؟ تهی کرد جام و گفت:
بر هر کسی به شیوه‌ای این داستان گذشت...

عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود
نه به نامه‌ای پیامی نه به خامه‌ای سلامی