دل نوشته من

فروغ فرخزاد :

چه دنیای عجیبی است،
من اصلا کاری به کار هیچ‌کس ندارم و همین
بی‌آزار بودن من، با خودم بودنِ من،
باعث می‌شود که همه درباره‌ام کنجکاو بشوند .

پوسته ظاهرى
چه اهميتى دارد؟
درونم ويرانه است .

این حس که یهو فکر می‌کنی هیچ‌کس دوستت
نداره،
کسی به‌فکرت نیست و خیلی تنهایی چیه
که یهویی میاد سراغ آدم و ته دلو خالی می‌کنه .

آدمایی که تظاهر می‌کنن هیچ‌گونه احساسی ندارن بیشتر از همه عاشق میشن، فقط این حرکت برای اون‌ها یه مکانیسم دفاعیه .

ما
در
دلِ
تاریکی
نور
را
باور
کردیم
و
جوانه
زدیم .

من اهميت ميدم ، من هميشه اهميت ميدم ، مشكلمم همينه .

ولی بعضی از شبا زیادی شبه

وضعیت اقتصادی مملکت جوریه که منی که زن ندارم شرمنده زن و بچم شدم.

ریشه که داشته باشی؛
به لبه پرتگاه می آيی اما سقوط نمیکنی!

ریشه؛ شعور، تربیت، شخصیت، انسانیت و شرافت واقعی یک انسان است و ربطی به پول و تحصیلات ندارد.

هیچ کس متوجه اشک هات نمیشه،
هیچ کس متوجه درد هات نمیشه،
هیچ کس متوجه غم هات نیست،
امّا همیشه متوجه اشتباهاتت هستن و مقصر قصه تویی . .!

درون هر انسانی که می‌شناسی، انسانی هست که نمی‌شناسی.

تو شهری که هیچکس چشم پیشترفت کسی رو نداره

خدا اول به شما بده بعد به ما

یه‌سری از آدما رسالتشون اینه که بیان تو زندگیت و کاری کنن تصورت از همه آدما عوض بشه، حالا اینکه همه‌ آدما‌رو فرشته ببینی یا ابلیس، بستگی به رفتار اون آدم داره