باران عشق

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست
هرچه آغاز ندارد، نپذیرد انجام

در راه او نشستیم چندان‌ که خاک‌ گشتیم
زین بیشتر چه باشد صبرآزمایی ما

به تو می‌اندیشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تو می‌انديشم
همه وقت، همه جا،
من به هر حال که باشم به تو می‌انديشم

مژه، سوزنِ رفو کن نخ او ز تار مو کن
که هنوز وصله‌ی دل دو سه بخیه کار دارد

نه نثر، نثر خواهد بود
و نه شعر، شعر
اگر آهسته
در گوشم بگویی
دوستت دارم

در زندگی
به‌غیر از شنا بلد نبودن
چیزهای دیگری هم
آدم را غرق می‌کند

یک بوسه زان دو شِکَّرِ شیرین تر از نبات
اَرزَد به نزدِ من به همه ملکِ کاینات

بار دگر آغاز کن آن پرده‌ها را ساز کن
بر جمله خوبان ناز کن ای آفتاب خوش لقا

گفتم دری ز خلق ببندم به روی خویش
دردی‌ست در دلم که ز دیوار بگذرد