با مولانا

پندی که کنون
به گوش خلق نجوا کردی

فرداست که فریاد کند
این زمزمه را ...
/

چند گَهی، فاتحه خوانت کنم
از پسِ آن، شاه جهانت کنم

پیر شدی در غم ما، باک نیست
پیر بیا ، تا که جوانت کنم ...

آنچ محال است تصور دهم
وجه محالیش بیانت کنم
/
( مولانای جان )
/

در خـــواب دیدم بیـــدلی
صد عاقل اندر پی روان
می خواند با خود این غزل،
دیوانه را گم كرده ام
:
گـــر طـــــــــــالب راهی بیــــا،
ور در پـی آهی برو
این گفت و با خود می سرود،
پروانه را گم كرده ام
/
( مولانای جان )
/

اگر بی‌تو بر افلاکم
چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم
به زندانم به جان تو
:
چه خویشی کرد آن بی‌چون
عجب با این دل پُرخون
که ببریده‌ست آن خویشی
ز خویشانم به جان تو
/
( مولانای جان )
/