همه ی عاشقانه های من

دیدی چی شد؟
دیدی پاییزم تموم شد و نیومدی ؟
این پاییزم ندیدمت
این پاییزم دور بودی ازم و نزدیک تر به خیالم
بازم این خونه و خیابونا مارو باهم ندیدن
نشد اولین نارنگی درخت باغ و دستای تو بچینن
نشد ببینم ذوقتو از اولین برف پاییز
این‌پاییزم تموم شد ، زمستون اومد
منصفانه‌س تو شبای به این بلندی
بیشتر از همیشه نداشته باشمت ؟

## بیشتر از همیشه دلتنگ توام ...

و گاهی فقط خودت میدانی
چقدر ویرانه ای
چقدر غیر قابل احیا
چقدر سوت و کور ...

چمدان بسته ام از هرچه منم
دل بکنم‌

ادما
هیچ وقت به درد عادت نمیکنن
فقط از یه جایی حوصله ابراز کردنشو ندارن

نا آرامم
و نمیدانم نوبت کدام غم است
که برایش گریه کنم

هر حادثه ای گذشت
الا غم تو ....

هر کدام از ما
آهنگ‌ رنج کشیدن خودش را دارد ....

انگار که نشسته باشم در اتاق کوچک که پرده های تور
پنجره های همیشه بسته اش را پوشانده !

انگار که ایستاده باشی پشت پنجره و آنجا که تویی اردیبهشت باشد
و بوی بهارنارنج و آفتاب و آفتاب و افتاب .

انقدر نزدیکی که میبینمت با هر تکان‌پرده و انقدر دور که هیچ گاه
دست من به قامت خیال تو نمیرسد !

پرده تکان میخورد و یادت بازی نور و سایه است بر دل تنگم . گاه روشن و
پر نور مثل و روشنی لبخندت ، مهربانی ات و خاطراتت که گرم است و دلخواه و
جانانه ! و گاه سایه است به سیاهی و غمباری رفتنت ، اینطور زود و بی هنگام ...

پاییز است و تا چشم کار میکند تو نیستی ،
اگر چه میدانم آنجا که تو هستی همیشه اردیبهشت است .

# برای تو که قرار نیست دیگه هیچ وقت ببینمت

و چه خوب بود
آدمی
می توانست
وقتی دردی داشت
ماه ها
میخوابید

# یک ساله که رفتی ...

غم‌من
لیک
غمی
غمناک است

که تحمل هر دردی ممکن است

الا دلتنگی

برای بیان بی کسی که در خود احساس می کنم

هرگز کلمه ای پیدا نکرده ام

بعضی ها
آنقدر رفته اند
که جای خالی شان
تمام جهان را پر کرده است

از خودم برایت بگویم ؟
از خانه ، خیابان ، شهر
از شب ؟

از کجا برایت بگویم
جایی که تو نیستی
گفتن دارد ؟

نه !
جایی که تو نیستی هیچ حرفی برای گفتن نیست

این روزها

به یاد آوردنت

بطور دلگیری

دائمی ست ....