فاطمه رها

 

آدمیزادست دیگر دوست دارد دق کند

گاه گاهی گوشه ای بنشیند و هق هق کند

با خودش خلوت کند از دست بی کس بودنش

هی شکایت از خودش از خلق و از خالق کن

من شدم این روز ها خورشید سرگردان که حیف

در پی ات باید مکرر مغرب و مشرق کند

آنقدر با چشم هایت دلبری کردی که شیخ

جرات این را ندارد صحبت از منطق کند

حد بی انصاف بودن را رعایت کن برو

ماندن تو می تواند شهر را عاشق کند

کاش می شد کنج دنجی را شبی پیدا کنم

آدمیزادست دیگر دوست دارد دق کند

ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻴﺰﺍﺭﻡ …
“ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺣﺘﯽ ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺩﺗﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ . ﻋﺎﺩﺕ
ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺍ،
ﺗﻔﮑﺮ ﺧﻼﻕ ﺭﺍ، ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺭﺍ.
ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ، ﺳﺨﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ! ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﺪ،
ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻼﻡ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻋﺎﺷﻘﺎنه ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ

ﺩﻟﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ “…

یک نفر گاهی همه زندگیت است …
برای همین است که دلت
برای همان یک نفر تنگ می شود
این روزها بار عظیمی
بر شانه هایم نشسته
باری بیشتر از توان شانه هایم
مثل الان …
که تنها نشسته ام
نه اتفاق بدی افتاده …
نه از دستش ناراحتم …
نه بیمارم … و نه …
ولی از ته دل چیزی کم دارم
ببین …
دستانت را
حضورت را
خود خودت را کم دارم
نه صدایت را ، آن
هم از فاصله هزار کیلومتری

مگر بین منو تو چقدر فاصله است
که هر چقدر سکوت میکنم …
نمیشنوی ؟

بعضی‌ها خیال می‌کنند
دوست داشتن
ساده است
خیال می‌کنند
باید همه چیز خوب باشد
تا بتوانند کسی را عاشقانه دوست داشته باشند
اما…
من می‌گویم
دوست داشتن درست از زمانی شروع می‌شود
که بی حوصله می‌شود
که بهانه می‌گیرد
که یادش می‌رود بگوید
دلتنگ است
یادش می‌رود
با شیطنت بگوید
دوستت دارم
دوست داشتن از زمانی شروع می‌شود
که خنده هایتان بغض شود
بغض هایتان آغوش بخواهد
و ببینید آغوشش کمرنگ است
اگر در روز‌های ابری و طوفانی
دوستش داشتی
شاهکار کرده ای