دنیا همهش آفتاب و رنگینکمان نیست. جای خشن و زشتیه، و مهم نیست چقدر قوی باشی، تورو زمین میزنه و اگه بهش اجازه بدی همونجا نگهت میداره! . تو، من، یا هیچکس دیگهای نمیتونه مثل زندگی محکم ضربه بزنه.
اما موضوع این نیست که چقدر محکم ضربه میزنی. موضوع اینه که چقدر میتونی ضربه بخوری و همچنان به حرکت ادامه بدی؛ چقدر میتونی تحمل کنی و باز هم جلو بری. اینه که پیروزی رو میسازه!
میترسم از معلمانی که تنبیه میکنند استعدادی را نادیده می گیرند سرزنش می کنند و بذر نفرت میپراکنند
میترسم از والدینی که همه تربیت و آموزش را بر عهده معلم میگذارند و با فرزندشان گفت و گو ندارند
و
میترسم از نسلی که گستاخی را با جسارت اشتباه گرفته و مقابله به مثل را سرلوحه زندگی قرار داده
و بی محابا در کوچه و مدرسه و دانشگاه گام برمیدارد
میترسم از آینده ای که گفت و گو جایی در آن ندارد و واکنش بجای پاسخ یاد گرفته شود
و اما
دلخوشم به آدم های ساده ای که شمع را روشن میکنند علی رغم همه طوفان ناخوشی نسلها
میبینند بدی را اما چشم میبندند
میگذرند تا دل چرکین نشوند و آینه دلشان زنگار نبندد
تا بلد شوند با رجوع به اینه که بازتابی از واقعیت است پاسخ بدهند نه اینکه واکنش گر باشند
طبق تحقیقات محققین، افرادی که با "شنیدن یه آهنگ خاص" یا "دیدن یه سکانس احساسی" بدنشون دچار لرزش و پوستشون مور مور میشه، مغز خاصی دارن و معمولا احساسیتر، خلاقتر و همدلتر از بقیه مردم هستن.
به این پدیده که باعث همچین اتفاقی میشه، «فریسون | Frisson» میگن.
من با خیلی از آدما راحت نیستم. معمولا کم حرف و ساکتم و زیاد از جلب توجه خوشم نمیاد. پس اگه اونقدری ازت خوشم میاد که خود واقعیمو بهت نشون میدم، باید خیلی آدم خاصی واسم باشی .