سکــــــــــــــــــــــــــــوت

امید زیادی به زندگی ندارم
و ارتفاع پنجره‌ات کمتر از دو متر که باشد،
امید چندانی به مرگ هم نخواهی‌داشت

سال‌هاست روی تیغۀ باریک دیواری راه می‌روم
که سقوط از آن همان‌قدر غیرممکن است
که ماندن،
که ادامه‌دادنش

با من چه‌کرده‌ای دنیا!؟
چگونه این‌گونه غم‌انگیز
در خود به تساوی رسیده‌ام؟
چگونه خود را در کمال عدالت به دو نیم کرده‌ام؟
حتی یک قرص سرماخوردگی
دربرابر تقسیم‌شدن به دو بخش کاملاً مساوی
مقاومت می‌کند

تا کی؟
تا کی به تیزکردن چاقویت ادامه می‌دهی؟
تا کی نیمه‌های مرا با وسواس
در کفّه‌های ترازوی خویش می‌ریزی؟
نیمی‌که خودم هستم را
نیمی‌که خودم بـودم را

با من بگو کسی‌که با چتر از خانه بیرون می‌رود،
به آسمان خوشبین است
یا بدبین؟
کسی‌که ارتفاع ساختمان‌ها‌ را محاسبه می‌کند،
به آسمان فکر می‌کند
یا زمین؟

لیلا کردبچه