من آدم دنیای قدیمم.
خانههای آجری و پنجرههای مشبک رنگی،
کوچههای باریک و عمارتهای بزرگ حیاط دار،
گرامافون و نامهی دستنویس،
اشکنه و لواشک خانگی و طناب بازی در کوچههای باریک.
من باید در همین خیابانها زندگی کنم، در خانههای قدیمی منطقه دوازده.
مرا چه به آپارتمانهای نقلی؟
مرا چه به خانهی بی حوض؟...
مرا چه به غذاهای اماده؟
مرا چه به زندگی شلوغ؟