آدم دلش هَوَس میکند
یک روزهایی را در هوایِ
بیخیالیِ مطلق سِیر کند.
هیچ موضوعی نداشته باشد
برایِ فکر کردن.
از همان اولش، شال و کلاه کند، یک سمتِ خیابان را بگیرد و فقط برود
آنقدر که از تمامِ دنیا و غصههایِ تحمیلیاش دور شود...
یک روزهایی، آدم دلش فقط
یک خیابانِ طولانی میخواهد
یک موسیقیِ سنتی و اصیلِ ایرانی
و یکی، دو فنجان، فراموشی...