آدم دلش هَوَس می‌کند 
یک روزهایی را در هوایِ 
بی‌خیالیِ مطلق سِیر کند.
هیچ موضوعی نداشته باشد 
برایِ فکر کردن.
از همان اولش، شال و کلاه کند، یک سمتِ خیابان را بگیرد و فقط برود
آن‌قدر که از تمامِ دنیا و غصه‌هایِ تحمیلی‌اش دور شود...
یک روزهایی، آدم دلش فقط
یک خیابانِ طولانی می‌خواهد 
یک موسیقیِ سنتی و اصیلِ ایرانی
و یکی، دو فنجان، فراموشی...

پسند

موردی برای نمایش وجود ندارد.

بازنشر

موردی برای نمایش وجود ندارد.