مادرم
می گوید مهربان و بخشنده باش، حتی با کسی که مطمئن نیستی شایسته اش باشد.
و
از یاد نبر درون همه آدم ها توفان برپاست، مثل درون خودت.
نیمی از جانت را
صرف مهربانی کن، و نیم دیگرش را نگه دار برای التیام دردهایی که ناسپاسی
پیشکشت خواهد کرد.
کم کم یاد میگیری بی منت و بی توقع دوست بداری و ببخشی و
رنگی به دنیای تیره بپاشی.
از یاد نبر مهرورزیدن قبل از همه محبتی است به
خودت...
و من معتقدم اگر مثل مادرم بزرگ نیستم، دست کم می توانم بیاموزم در
همه حال، حرمت انسان را نگه دارم، حرمت همه را