در بعضی طوفانهای زندگی،
کم کم یاد میگیری که نباید توقعی داشته باشی!

مگر از خودت.

متوجه میشوی, بعضی را
هرچند نزدیک، اما نباید باور کرد،

متوجه میشوی روی بعضی
هر چند صمیمی، اما نباید حساب کرد

میفهمی بعضی را هر چند
آشنا، اما نمیتوان شناخت

و این اصلاً تلخ نیست،
شکست نیست،

آگاه شدن نام دارد ممکن
است در حین آگاه شدن درد بکشی، این آگاهی دردناک است!

اما تلخ هرگز.

آدمی
از جایی شروع می شود که تصمیم بگیرد نوای خودش را بنوازد.... مستمع نباشد سماع خویش را
بکند... مهم نیست چقدر ویران شده، مهم نیست چقدر ناتوان است...

فکر را خاطره را زير باران بايد برد‌
با همه مردم شهر زير باران بايد رفت

دوست را زير باران بايد ديد‌
عشق را زير باران بايد جست

در ازدحام دنیا

اگر کسی  را یافتی

که تو را می‌فهمد رهایش نکن...

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد

به جفا سازد و صد جور برای تو کشد

 هركسی در واقع انچه را كه با طبيعت او
همگون است ميفهمد و ارج ميدهد.

هیچی......همینجوری

ارغوان
شاخه‌ی هم‌خون جدامانده‌ی من
آسمان تو چه رنگ‌ست امروز؟
آفتابی‌ست هوا
یا گرفته‌ست هنوز؟
من درین گوشه
که از دنیا بیرون‌ست
آسمانی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه میبینم
دیوار است...

عشق است و قاتل است و دسترس به صبر نباشد بغیر
مرگ کو مردمی که چاره عشق و جنون کند؟ در راه وصل دوست مرد آن بود که ورا مرگ
آزمون کند  

گاهی آدم می‌ماند
بین بودن یا نبودن.

به رفتن که فکر می‌کنی
اتفاقی می‌افتد که منصرف می‌شوی، می‌خواهی بمانی رفتاری می‌بینی که انگار باید بروی
و این بلاتکلیفی خودش کلی جهنم است...

من بی عیب نیستم،

و نمی خواهم باشم،

فقط قبل از این که
شروع کنی

با انگشت، من را
نشان بدهی؛

مطمئن شو دست های
خودت پاک است!